Βαγγέλης Ζώτος 
Μετά την πολλοστή επανάληψη των θλιβερών φαινομένων που έχουν ριζώσει στο ελληνικό ποδόσφαιρο, επιχειρούμε έναν ακόμη απολογισμό.
Από μικρή ηλικία μάθαμε πως το παιχνίδι “Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός” είναι το μεγάλο ντέρμπι της χώρας. Το κλασσικό παιχνίδι που περιμένουμε να παρακολουθήσουμε όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι ανεξαρτήτως αν υποστηρίζουμε μία εκ των δύο ομάδων. Μάθαμε πως αποκαλείται “ντέρμπι των αιωνίων αντιπάλων” μην μπορώντας σαν παιδιά να κατανοήσουμε πως αυτές οι λέξεις είχαν πολύ πιο διαφορετικό νόημα από αυτό που αρχικά υποθέταμε. Αν έπρεπε να ονομάσουμε αυτό το νόημα κάπως, μάλλον θα ήταν “αιώνια εχθροί”.
Αυτή η αιώνια έχθρα, που στην πραγματικότητα ήταν αθώος ανταγωνισμός μερικές δεκαετίες πριν, ρίζωσε ουσιαστικά λίγο-πολύ μετά το 1980. Σε όλες τις ομάδες . Περισσότερο στις μεγαλύτερες και λιγότερο στις μικρότερες. Αναλογικά του πλήθους των υποστηρικτών τους. Εμείς, ως η γενιά των 00′ μεγαλώσαμε μαθαίνοντας περισσότερο να μισούμε τους αντιπάλους, παρά να τους σεβόμαστε. Ακόμη περισσότερο, μάθαμε να προσπαθούμε πάντα να μειώσουμε τις νίκες των αντιπάλων, παρά να αποδεχόμαστε την ανώτερη επικράτηση τους.
Τι μπορεί να έφταιξε;
Ασφαλώς εδώ έπαιξαν ρόλο πολλά. Δεν έφταιγε μόνο η ελλιπής παιδεία μας. Έφταιξε η στοχευμένη παραπληροφόρηση, προπαγάνδα πολλές φορές, η καχύποπτη αντιμετώπιση της διαιτησίας, δικαίως πολλές φορές, η μετατροπή των ομάδων σε Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρίες που στόχευαν στο θετικό λογιστικό ισοζύγιο κάθε τέλος της σεζόν, ανεξαρτήτως κόστους, εις βάρος της εύρυθμης λειτουργίας του υγιούς αθλητισμού, πάμπολλες φορές.
Τι συνηθίσαμε;
Συνηθίσαμε τις κροτίδες, την υπερβολική χρήση φωτοβολίδων και καπνογόνων, τα επεισόδια σε κάθε μεγάλο παιχνίδι, ακόμη και σε λιγότερο “αναμενόμενα” ματς, όπως επίσης και τα αναίτια δακρυγόνα που έγιναν πανάκεια καταστολής των επεισοδίων σαν ηρεμιστικά φάρμακα μιας πολύ βαριάς και βαθύτερης ασθένειας.
Συνηθίσαμε τη βία εντός και εκτός γηπέδου, τον εκφοβισμό σε σχολεία και γειτονιές, την γκετοποίηση των πόλεων σε χρωματικά στρατόπεδα, με συνοριακά τμήματα που βρίσκονται υπό διεκδίκηση αντιμαχομένων μάζων (που δεν λογαριάζουν ούτε ιερό ούτε όσιο προκειμένου να υπερασπιστούν την οπαδική “υπόληψη”), και γκρίζες ζώνες που δεν έχουν φτάσει ακόμη τα χαρακώματα από σπόντα.
Συνηθίσαμε να έχουμε κάθε χρόνο παιχνίδια κεκλεισμένων των θυρών από εκρήξεις χουλιγκανισμού, να μπαίνουμε στα ΜΜΜ φοβισμένοι για το τι μας περιμένει στην επόμενη στάση, συνηθίσαμε να απαντάμε “Δεν ασχολούμαι…” στην ερώτηση “Τι ομάδα είσαι φίλε;”, να αναρωτιόμαστε τι φταίει και δεν μπορούμε να φορέσουμε οπουδήποτε θέλουμε οποιαδήποτε ελληνική φανέλα προτιμάμε.
Συνηθίσαμε να αποκαλούμε την ομάδα που αγαπάμε με το όνομα κάποιου προέδρου ή μεγαλοπαράγοντα, συνηθίσαμε να αποκαλούμε τους φιλάθλους κάθε ομάδας με βάση το όνομα ενός σκληροπυρηνικού γκρουπ, συνηθίσαμε να φοράμε μπλουζάκια που έχουν σύμβολα νεκροκεφαλές, σιδερογροθιές, ρόπαλα και όχι τα εμβλήματα του συλλόγου μας, συνηθίσαμε να διαβάζουμε άρθρα που γράφουν πάντα καλά λόγια για την πλευρά μας και κακά για τους “απέναντι”. Συνηθίσαμε να είμαστε πάντοτε υπεράνω όλων.
Τι συνηθίζουμε;
Πλέον, συνηθίζουμε να έχουμε τελικούς δίχως κόσμο των δύο φιναλίστ, να είμαστε μία από τις λίγες χώρες (αν όχι η μοναδική) χωρίς τελικό Σούπερ Καπ, να απαγορεύονται σχεδόν όλες οι μετακινήσεις φιλάθλων, κι αν που και που γίνει καμία, να πνίγεται στο δακρυγόνο και το αίμα.
Πλέον, συνηθίζουμε να έχουμε νεκρά παιδιά στις γειτονιές τους και κάποια άλλα παιδιά να τραγουδούν συνθήματα και να αναρτούν πανό σπιλώνοντας τη μνήμη τους. Συνηθίζουμε να κλαίμε μαζικά τον Φλεβάρη και τον Απρίλη να συνεχίζουμε από εκεί που σταματήσαμε το “βιντεοπαιχνίδι των μεγάλων με πραγματικά θύματα”.
Πλέον, συνηθίζουμε σε ανακοινώσεις για σκληρές αλλαγές και αυστηρούς ελέγχους που δεν υλοποιούνται ποτέ. Συνηθίζουμε να διαβάζουμε ανακοινώσεις καταδίκης της βίας από εκείνους που ταυτόχρονα την επιτρέπουν και πολλές φορές την υποκινούν.
Πλέον, συνηθίζουμε να συμβουλεύουμε τα νέα παιδιά να ασχολούνται μόνο με το ποδόσφαιρο του εξωτερικού ώστε να αγαπήσουν κάτι πιο υγιές και να προτιμούν να φορέσουν άφοβα φανέλα της Μπαρτσελόνα και της Λίβερπουλ. Συνηθίζουμε να παρακολουθούμε την πλήρη απαξίωση των αθλητικών εγκαταστάσεων όλων των ειδών, με σταυρωμένα τα χέρια και προσευχές να μην πέσει κάνα τούβλο απ’ την κερκίδα στο κεφάλι μας. Συνηθίζουμε να παρακολουθούμε ποδοσφαιρικά παιχνίδια που κρίνονται στα δικαστήρια. Συνηθίζουμε να αποξενώνουμε ολοκληρωτικά τα παιδιά από την τοπική κοινωνία και πολλές φορές να τα απομακρύνουμε και από τον ομαδικό αθλητισμό.
Πώς αντιδράμε σε αυτήν τη συνθήκη;
Θα συνεχίσουμε γελώντας με τα όσα τραγελαφικά συμβαίνουν μέσα στη μέρα, ξαπλώνοντας το βράδυ και κλαίγοντας όταν συνειδητοποιούμε ότι αυτή η κατάσταση είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που δεν φαίνεται να έχει τέλος ποτέ.
Ποτέ; Όσο ακολουθούμε τον αέναο κύκλο της ανακύκλωσης, ποτέ.
ΥΓ. Φανταστείτε πως κάποτε στην Αρχαία Ελλάδα σταματούσαν πόλεμοι προκειμένου να συγκεντρωθούν όλοι οι αθλητές και οι θεατές στο στάδιο της Αρχαίας Ολυμπίας. Εμείς πλέον μαζεύουμε αθλητές και φιλάθλους, όσους δηλαδή έχουν απομείνει, στα γήπεδα και ξεκινάμε τότε τον πόλεμο.
ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ;
- Κάνε like στην Επίσκυρο στο Facebook
- Ακολούθησε την Επίσκυρο στο Instagram
- Ακολούθησε την Επίσκυρο στο Twitter
- Κάνε εγγραφή στο κανάλι της Επίσκυρου στο YouTube
- Ακολούθησε την Επίσκυρο στο TikTok