Γιώργος Παρταράκης 
Πως ένα ποδοσφαιρικό απόγευμα στο Παγκρήτιο, μεταξύ Εργοτέλη και Ολυμπιακού Βόλου άλλαξε την καθημερινότητα και τον χαρακτήρα του Γιώργου.
Ήταν 28 Απριλίου του 2013 όταν κάθισα όπως πάντα στο τραπέζι του σπιτιού μου για να φάω το μεσημεριανό μετά από μια ακόμα δύσκολη ημέρα στο σχολείο. Όλα έμοιαζαν πως επρόκειτο για ένα καθημερινό μεσημέρι όπως όλα τα προηγούμενα, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα μέχρι να ακούσω την πόρτα να ανοίγει και να επιστρέφει ο πατέρας μου από τη δουλειά. Βλέποντας τον, διέκρινα στο πρόσωπο του ένα χαμόγελο που ήξερα πως κάτι καλό κρύβει πίσω του. Οι σκέψεις μου επιβεβαιώθηκαν μερικά λεπτά αργότερα καθώς ο πατέρας μου με πλησίασε και μου έδωσε ένα εισιτήριο για τον αγώνα του Εργοτέλη με τον Ολυμπιακό Βόλου. Μόλις έπιασα στα χέρια μου το «μαγικό» αυτό χαρτάκι ένιωσα λες και μου είχαν προσφέρει το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσα να έχω, καθώς ως λάτρης του ποδοσφαίρου από μικρός θα είχα την ευκαιρία να δω έναν πραγματικό αγώνα από κοντά.
Ξυπνώντας το επόμενο πρωί παρέμεινα με την ίδια χαρά και ενθουσιασμό στο πρόσωπο μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ακόμα να μετρώ τις ώρες αντίστροφα για να βρεθώ στο γήπεδο. Για να είμαι ειλικρινής δεν ήξερα ποσό σημαντικό ήταν τότε το συγκεκριμένο ματς για τον Εργοτέλη και την ιστορία του. Κάνοντας όμως μια πρόσφατη έρευνα έμαθα πως την συγκεκριμένη σεζόν κυνηγούσαν την άνοδο 5 ομάδες που έχουν αφήσει γερά το στίγμα τους στα “σαλόνια” της Α’ Εθνικής. Αναλυτικότερα, αναφέρομαι στον Απόλλωνα Σμύρνης, ο οποίος κατάφερε να τερματίσει στην πρώτη θέση με 75 βαθμούς, δεύτερος ακολουθούσε ο Εργοτέλης με 74, ενώ κάτω από αυτούς ερχόταν μία τριπλή ισοβαθμία στους 73 βαθμούς ανάμεσα σε Ολυμπιακό Βόλου, Παναιτωλικό και Καλλονή. Άρα εύκολα συμπεραίνουμε πως το ματς που είχα την τύχη να παρακολουθήσω ήταν κάθε άλλο παρά ασήμαντο βαθμολογικά.
Μετά από την παραπάνω βαθμολογική παρένθεση θα συνεχίσω την ιστορία από εκεί που την άφησα. Όταν έφτασε λοιπόν η ώρα να μπω στο αμάξι για να φύγω θυμάμαι τον πατέρα μου να μου μιλάει με υπέροχα λόγια για το κλίμα που επικρατεί ανάμεσα στον κόσμο της κερκίδας του Εργοτέλη. Φτάνοντας λοιπόν στο γήπεδο κατεβαίνω με τους γονείς μου από το αμάξι και μπαίνω στο γήπεδο κοιτώντας τριγύρω τους ανθρώπους άναυδος. Δεν θυμόμουν άλλη φορά να έχω ξαναδεί τόσο κόσμο συγκεντρωμένο σε ένα μέρος.
Το χαρακτηριστικότερο όμως απ’ όλα τα παραπάνω είναι το σημείο που ο Εργοτέλης σκόραρε το ένα εκ των δύο γκολ που τον οδήγησαν στην επίτευξη της νίκης. Αξίζει να σημειωθεί πως στη συγκεκριμένη φάση το γκολ προήλθε από δύο θρύλους των κιτρινόμαυρων καθώς ο Ανδρέας Μπουχαλάκης μοίρασε ασίστ στον Λετονό Βερπακόσφσκις που με ένα πλασέ έστειλε την μπάλα στα δίχτυα ανοίγοντας έτσι το σκορ. Με την έναρξη του δεύτερου ημιχρόνου ο Εργοτέλης κράτησε ψηλά την πίεση και διπλασίασε τα τέρματα του με εύστοχο πέναλτι ξανά του Μαρίς Βερπακόφσκις. Το αποτέλεσμα έμελλε να παραμείνει το ίδιο μέχρι το τέλος του αγώνα και ο «Έργο», όπως συνηθίζουν να τον φωνάζουν στην κερκίδα, πήρε ένα από τα σημαντικότερα αποτελέσματα της σύγχρονης ιστορίας του.
Από τότε και στο εξής ένιωσα μέσα μου πως ο Εργοτέλης είχε γίνει κομμάτι του εαυτού μου και ο συνδυασμός της νίκης, του παλμού της κερκίδας και του φιλικού πνεύματος στην εξέδρα έγιναν έννοιες που με αντριπροσωπεύουν ακόμα και σήμερα σαν χαρακτήρα. Με λίγα λόγια εκείνη την ημέρα ο Εργοτέλης κατάφερε να κερδίσει ακόμα έναν νεαρό φίλαθλο που και σήμερα, 10 χρόνια μετά, τον ακόλουθα πίστα ακόμα και στο Α’ Τοπικό!
ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ;
- Κάνε like στην Επίσκυρο στο Facebook
- Ακολούθησε την Επίσκυρο στο Instagram
- Ακολούθησε την Επίσκυρο στο Twitter
- Κάνε εγγραφή στο κανάλι της Επίσκυρου στο YouTube
- Ακολούθησε την Επίσκυρο στο TikTok