Δημήτρης Γούπος 
Ο Δημήτρης Γούπος επιχειρεί να αναλύσει το ζήτημα της γηπεδικής βίας λίγο πιο σφαιρικά, χωρίς να ψάχνει τον “αποδιοπομπαίο τράγο”.
Ένα από τα πάγια ζητήματα του εγχώριου αθλητισμού είναι αυτό της βίας. Οι οπαδοί των ομάδων, ορμώμενοι από την αγάπη για την ομάδα τους, οδηγούνται στην απέχθεια και συχνά και στο μίσος για την ομάδα του «άλλου». Τα περιστατικά βίαιων επεισοδίων πολλά, και χάνονται πίσω στην ιστορία του Ελληνικού αθλητισμού και ιδίως του ποδοσφαίρου. Αρκετές μάλιστα είναι και οι περιπτώσεις που έχουν υπάρξει και θύματα. Το δε φαινόμενο μοιάζει μάλλον να οξύνεται με το πέρασμα των χρόνων, παρά το γεγονός ότι τα γήπεδα αδειάζουν αισθητά από κόσμο σε αντίθεση με το παρελθόν και παρά την κατά περιόδους αύξηση των ποινών σε αντίστοιχες περιπτώσεις.
Αυτό συνέβη και εσχάτως με αφορμή τον τραυματισμό αστυνομικού έπειτα από ρίψη σε βάρος του φωτοβολίδα στο πλαίσιο σύγκρουσης ενός εκ των οπαδικών στρατών με την αστυνομία, σε αγώνα βόλεϊ στο γήπεδο του Ρέντη, στην Αττική. Το Ελληνικό κράτος επέδειξε για ακόμα μια φορά την «αυστηρότητα» του, αποφασίζοντας τη διεξαγωγή αθλητικών αναμετρήσεων στις κορυφαίες κατηγορίες κάθε αθλήματος, κεκλεισμένων των θυρών για το επόμενο διάστημα, για αρχή μέχρι τον Φεβρουάριο. Ωστόσο το κατά πόσο το συγκεκριμένο μέτρο μοιάζει ικανό να επιλύσει το πρόβλημα της βίας στα γήπεδα αμφισβητείται. Ο λόγος είναι ότι αυτό έρχεται να λειτουργήσει ως «παυσίπονο» και προσωρινή καταλαγή των εντάσεων, καθώς αυτές είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συνεχίσουν να υπάρχουν.
Η ορθότερη οδός αντιμετώπισης του προβλήματος είναι αυτή που στοχεύει στην ουσία αυτού. Μια ουσία η οποία βρίσκεται στην προβληματική αθλητική κουλτούρα των Ελλήνων οπαδών, που έρχεται σε άμεση συνέπεια της προβληματικής τους Παιδείας. Συγκεκριμένα δεν είναι λίγοι εκείνοι πού δηλώνοντας οπαδοί μιας ομάδας αυτομάτως αισθάνονται μίσος και αντιμετωπίζουν την ομάδα του «άλλου» όχι ως αντίπαλο, αλλά ως «εχθρό».
Αυτό το μίσος τροφοδοτείται και χαϊδεύεται συχνά τόσο από τις ίδιες τις διοικήσεις των ομάδων όσο και από τα ΜΜΕ. Με αυτό τον τρόπο από την μια οι πρώτες αποκτούν λαϊκό έρεισμα, χρησιμοποιώντας το ακόμα και στις εξωαθλητικές αντιπαλότητες των ιδιοκτητών των ομάδων. Από την εντός των ΜΜΕ υπάρχουν και ορισμένοι ράδιο(φονικοί) και διαδικτυακοί παραγωγοί, οι οποίοι στον βωμό της ακροαματικότητας προβοκάρουν και ιντριγκάρουν τις οποίες οπαδικές αντιπαλότητες. Όσοι συμμετέχουν σε επεισόδια ελάχιστα θα ενοχληθούν από την οποιαδήποτε τιμωρία της ομάδας τους. Το αντίθετο μάλιστα, αισθανόμενοι «αδικία» θα κηρύξουν «ιερό πόλεμο» απέναντι στο σε αυτή, κλιμακώνοντας τις βίαιες αντιδράσεις τους.
Εν κατακλείδι όσο δεν αλλάζει η αθλητική κουλτούρα και Παιδεία των οπαδών, όσο η νίκη της «ομαδάρας» είναι αυτοσκοπός και δεν υπάρχει τίποτα άλλο, όσο η “μαγκιά” βρίσκεται στην βίαιη επιβολή και στον «έλεγχο» περιοχών, το πρόβλημα θα παραμένει και θα διαιωνίζεται. Μονές αλλαγές ότι η βία θα μεταφέρεται εκτός γηπέδων και το μίσος στο διαδίκτυο.
ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ;
- Κάνε like στην Επίσκυρο στο Facebook
- Ακολούθησε την Επίσκυρο στο Instagram
- Ακολούθησε την Επίσκυρο στο Twitter
- Κάνε εγγραφή στο κανάλι της Επίσκυρου στο YouTube
- Ακολούθησε την Επίσκυρο στο TikTok