Δημήτρης Γούπος 
Ο τελικός Κυπέλλου Ελλάδος 2022-2023 διεξάγεται αύριο με παρουσία μόλις 110 ατόμων στις εξέδρες, μετά από μία Οδύσσεια περιπλάνησης εύρεσης έδρας.
“Ο τελικός είναι γιορτή του ποδοσφαίρου…”
…Λέγεται συχνά ανά τον κόσμο. Φυσικά η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Ωστόσο στην χώρα μας και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια οι τελικοί του κυπέλλου Ελλάδας αλλά και γενικότερα το ποδόσφαιρο μόνο ως γιορτή δεν μπορούν να χαρακτηριστούν.
Το χρονικό της περιπλάνησης του τελικού
Την φετινή χρονιά μάλιστα άπαντες παρακολουθούν “το θέατρο του παραλόγου” με την έδρα διεξαγωγής του τελικού του Κυπέλλου Ελλάδας. Για αυτή έχουν ακουστεί αρκετά σενάρια. Αρχικά οι αρχές του Ελληνικού ποδοσφαίρου προσανατολιζόταν στην διεξαγωγή του στο εξωτερικό, από Γερμανία και την Αγγλία μέχρι την Αυστραλία των αρκετών ομογενών αλλά και την ομοεθνή Κύπρο.
Με τις προσπάθειες να μην έχουν αποτέλεσμα έγινε στροφή στα εγχώρια γήπεδα. Παρ’ όλα αυτά ούτε έτσι βρέθηκε κάποια λύση καθώς στο Ο.Α.Κ.Α. υπήρξε διαφωνία και στο Πανθεσσαλικό δεν συμφώνησε η Αστυνομία, με την επόμενη λύση να είναι το A.E.L. F.C. Arena αν και ούτε αυτή τελεσφόρησε λόγω αντιδράσεων της ομάδας της πόλης, της Α.Ε.Λ. Στην συνέχεια οι αρχές στράφηκαν κατά σειρά σε Λαμία και Ηράκλειο Κρήτης, ωστόσο ούτε εκεί βρέθηκε κάποια λύση. Η έσχατη εγχώρια επιλογή, ήταν το Αγρίνιο, ενώ αναζητήθηκε ξανά γήπεδο στο εξωτερικό. Μετά από μια αποτυχημένη προσέγγιση στην Αλβανία, την Βουλγαρία και την Ρουμανία, με την τελική επιλογή να είναι ο Βόλος και το Πανθεσσαλικό στάδιο!
Το βέβαιο είναι ότι αυτή η τραγελαφική κατάσταση, που θυμίζει κάτι από… “αντιπρόεδρο Εδεσσαϊκού” στα 90s, αποτελεί ντροπή για οποιαδήποτε στοιχειωδώς πολιτισμένη χώρα. Επαγγελματικό ποδόσφαιρο με ερασιτεχνική λειτουργία.
Άραγε μήπως πρόκειται για το μοναδικό πρόβλημα του ποδοσφαίρου και γενικότερα του αθλητισμού στην Ελλάδα;
Η απάντηση είναι μάλλον αρνητική, καθώς αν παρατηρήσει κάποιος το ποδόσφαιρο αλλά και κάθε άλλο άθλημα στην χώρα, θα διαπιστώσει συνθήκες εγκατάλειψης, τυχοδιωκτισμού και γενικότερης παρακμής. Μοναδική εξαίρεση η “κορυφή” κάθε αθλήματος, η λεγόμενη “βιτρίνα”. Ωστόσο και εκεί η κατάσταση δεν διαφοροποιείται ιδιαίτερα, αφού στον βωμό της εξοικονόμησης χρημάτων οι εθνικές κατηγορίες έχουν χαρακτήρα περισσότερο τουρνουά και «κλειστών» λιγκών, παρά πρωταθλημάτων εξαιτίας του περιορισμένου αριθμού συμμετεχόντων ομάδων, μια κατάσταση που αποτελεί πλήγμα κυρίως στην από κάθε άποψη υποβαθμισμένη περιφέρεια.
Γιατί όμως κανείς να μην θέλει να διοργανώσει την εγχώρια “γιορτή του ποδοσφαίρου”;
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι ότι δυστυχώς το ποδόσφαιρο, αλλά και ευρύτερα ο αθλητισμός στην Ελλάδα δεν αποτελούν γιορτή!
Ο λόγος για αυτό, είναι ότι στην χώρα δεν υπάρχει αθλητική κουλτούρα, ορθότερα δεν υπάρχει κουλτούρα αποδοχής του άλλου και διαλόγου. Υπάρχουν μόνο παράλληλοι μονόλογοι ενώ επικρατεί η πεποίθηση ότι η “ομαδάρα του καθενός να κερδάει… και οι άλλοι να πάνε να γ@@@ούν“. Μας ενδιαφέρουν οι επιμέρους ομάδες – παρατάξεις μας και όχι το σύνολο που αυτές δημιουργούν, δηλαδή το πρωτάθλημα – κοινωνία. Είμαστε θεατές ενός demo ποδοσφαίρου και όχι ενός κανονικού ποδοσφαίρου, με την αρνητική συμβολή σε αυτό και των Μ.Μ.Ε. να είναι καθοριστική.
Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα αποτελεί ακόμα και αγγαρεία ως θέαμα. Ευθύνη για αυτό έχουν τόσο οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές που ιδιαίτερα στις χαμηλότερες κατηγορίες αλλά όχι μόνο, συμπεριφέρονται δημοσιοϋπαληλήστικα μη σεβόμενοι το αντίτιμο που πληρώνουν οι θεατές. Όσο και οι ομάδες αλλά και το κράτος αφού οι υποδομές – χώροι τέλεσης των αγώνων είναι σε μεγάλο βαθμό ακατάλληλοι προς χρήση με όρους 21ου αιώνα.
Όπως γίνεται αντιληπτό υπό τις παρούσες συνθήκες είναι απόλυτα λογικό, οι επιμέρους δημοτικές αρχές να μην επιθυμούν την “γιορτή του ποδοσφαίρου” στην πόλη τους, υπό τον φόβο των… βανδάλων. Η κεντρική εξουσία είναι λογικό, μάλιστα εν όψει εκλογών, να μην θέλει να χρεωθεί ευθύνες για τυχόν έκτροπα. Η διοίκηση της Ε.Π.Ο. ως η επίσημη αρχή του ποδοσφαίρου είναι λογικό να φοβάται τυχόν έκτροπα για να μην τα χρεωθεί. Η αστυνομία είναι θεμιτό να θέλει να έχει έναν “μπελά” λιγότερο, μη ασχολούμενη με τους κάφρους των γηπέδων.
Τι συμπεραίνουμε από όλα τα παραπάνω;
Το συμπέρασμα με βάση όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω είναι ένα. Όχι, δυστυχώς ο τελικός του κυπέλλου Ελλάδας δεν αποτελεί γιορτή του ποδοσφαίρου. Ούτε ο αθλητισμός, πόσο μάλλον το ποδόσφαιρο είναι γιορτή, στην χώρα μας. Παρ’ όλα αυτά μπορούν να αποτελέσουν γιορτή αν αλλάξουν οι νοοτροπίες όλων των εμπλεκομένων σε αυτά. Από τους αθλητές και τους παράγοντες μέχρι και τους φιλάθλους και τους οπαδούς των ομάδων. Μπορούμε να το πετύχουμε. Δεν υστερούμε σε κάτι από τον πολιτισμένο ποδοσφαιρικά κόσμο. Διάθεση για αλλαγή νοοτροπιών απαιτείται.
Άραγε υπάρχει;
ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ;
- Κάνε like στην Επίσκυρο στο Facebook
- Ακολούθησε την Επίσκυρο στο Instagram
- Ακολούθησε την Επίσκυρο στο Twitter
- Κάνε εγγραφή στο κανάλι της Επίσκυρου στο YouTube
- Ακολούθησε την Επίσκυρο στο TikTok