Επίσκυρος 
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι να υποστηρίζω τον Ιωνικό. Πώς όμως κατέληξα να θεωρούμαι ως ένας από τους “ρομαντικούς” που αγαπούν την τοπική τους ομάδα;
Όλα ξεκίνησαν πριν ακόμα το νερό γίνει νερό και ο αέρας γίνει αέρας, με την έκρηξη του Μπιγκ Μπανγκ…!
Η αρχή
Ας πάμε όμως λίγα χρόνια αργότερα. Ένα παιδάκι παρακολουθεί από το μπαλκόνι του μία ομάδα με μπλε να αγωνίζεται στο διπλανό γήπεδο και παρά τις συνεχόμενες ήττες, μερικοί «τρελοί» συνεχίζουν να βρίσκονται δίπλα στην ομάδα και να τραγουδούν. Κάπως έτσι πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι αγαπώ τον Ιωνικό.
Γέννημα θρέμμα Δυτικής Αττικής, πέρασα τα πρώτα 11 χρόνια της ζωής μου δίπλα ακριβώς από το Δημοτικό Γήπεδο Νεάπολης, την έδρα του ποδοσφαιρικού Ιωνικού. Από πολύ μικρός θυμάμαι τον πατέρα μου και εμένα να καθόμαστε στην ταράτσα ή το μπαλκόνι μας και να βλέπουμε τους αγώνες. Αν και υποστηρικτές άλλων Αθηναϊκών ομάδων, οι συγγενείς μου έτρεφαν μεγάλη εκτίμηση και συμπάθεια για την ομάδα της περιοχής μας.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ακόμα και από το νηπιαγωγείο, πέραν από την ομάδα του πατέρα μου, να λέω ότι είμαι Ιωνικός. Πάντα αυτό προκαλούσε εντύπωση στους συμμαθητές μου, καθώς όπως μου έλεγαν “δεν μπορείς να είσαι δύο ομάδες”.
Στην τετάρτη δημοτικού πιστεύω έγινε το πρώτο “μπαμ”. Ο Ιωνικός αγωνιζόταν στην Δ’ Εθνική και εγώ αφού τότε ήταν της μόδας τα κουρέματα με σχέδια, αποφάσισα να κάνω ένα αστέρι και την φράση “G-3”. Περίμενα κάθε δεύτερη Κυριακή ώστε να δω τους αγώνες της ομάδας. Μάλιστα, θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι σε έναν αγώνα είχα πάρει δύο μπάλες του τένις (μία κίτρινη και μία μπλε) και έκανα ότι κράταγα καπνογόνο. Στο τέλος της σεζόν ο Ιωνικός βγήκε πρωταθλητής και πήρε την άνοδο στη Γ’ Εθνική.
Η απομάκρυνση από το γήπεδο
Στην έκτη δημοτικού μετακομίσαμε σε ένα σπίτι κοντά και πάλι στο γήπεδο αλλά χωρίς να μπορούμε να παρακολουθήσουμε τους αγώνες και έναν χρόνο αργότερα ακόμα πιο μακριά. Ήταν τα τρία χρόνια που έχασα λίγο την επαφή με την ομάδα, ωστόσο προσπαθούσα να μαθαίνω συνεχώς τι συμβαίνει.
Στην τρίτη γυμνασίου ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ στα τμήματα υποδομής του Ιωνικού. Εκεί έγινε τελικά και το πιο δυνατό «πάντρεμα». Για το διάστημα από την αρχή του 2018 μέχρι και την αρχή του 2020 είχα χάσει ελάχιστους εντός έδρας αγώνες. Ακόμα και στα φιλικά πήγαινα.
Παράλληλα με την αγάπη μου για το μπάσκετ αναπτύχθηκε και η αγάπη μου για τον σύλλογο. Σαν χθες θυμάμαι το Ιωνικός – Αιολικός. Μία από τις καλύτερες εμπειρίες που έχω βιώσει σε γήπεδο. Κάτι λιγότερο από 6.000 άτομα βρεθήκαμε εκεί και στηρίξαμε την ομάδα της πόλης μας.
Έχω πει πολλές φορές ότι το γκολ του Μάναλη στην τελευταία αγωνιστική των play-off με αντίπαλο τον Εργοτέλη, το έχω πανηγυρίσει περισσότερο και από την εισαγωγή μου στην σχολή που κατέληξα να θέλω. Δεν υπερβάλλω. Εκείνη την σεζόν εγώ ήμουν τρίτη λυκείου οπότε και έκανα προετοιμασία για τις πανελλήνιες εξετάσεις.
Μέσα στο άγχος, την πίεση, τον χωρισμό και έναν “πονόδοντο” που διήρκησε μήνες, ο Ιωνικός μου προσέφερε ένα είδος εκτόνωσης. Έχασα μόνο έναν αγώνα και αυτό γιατί στο ημίχρονο χάναμε 2-0, οπότε είπα να διαβάσω… Α.Ε.Π.Π.! Τελικά το ματς έληξε 2-3 με τρομερή ανατροπή μέσα στα Τρίκαλα. Εκείνη η Τετάρτη που πήρε την άνοδο η ομάδα, παραμένει μέχρι και σήμερα η πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής μου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα που με είχε κυριεύσει όταν πέρναγα έξω από το γήπεδο στον αγώνα με τον Άρη και δεν είχα εισιτήριο για να μπω. Τελικά, ο πρώτος αγώνας που πήγα μετά από τρία χρόνια απουσίας λόγω καραντίνας ήταν με τον Π.Α.Ο.Κ., αναμέτρηση που έληξε 3-2 υπέρ μας. Τη φετινή σεζόν (2022-23) έχω χάσει ελάχιστους αγώνες και αυτοί λόγω υποχρεώσεων με τη δουλειά και τη σχολή μου.
Η ασχολία με την δημοσιογραφία
Με την αθλητική δημοσιογραφία “έμπλεξα” όταν έπρεπε να επιλέξω τι θα κάνω με την ζωή μου, αφού δεν μπορούσα να εκπληρώσω το παιδικό μου όνειρο. Στην Επίσκυρο δέχτηκα να μπω καθώς είναι ένα πολύ ωραίο και πρωτότυπο για τα ελληνικά δεδομένα πρότζεκτ.
Μεγάλωσα και ζω σε μία περιοχή που ο φόβος του να γίνει κάποιο “ντου” την ώρα που πίνω τον καφέ μου είναι πάντα υπαρκτός. Ελπίζω μέσω της ομάδας, έστω και λίγο, να προσφέρω τη δική μου βοήθεια ώστε να αλλάξει η νοοτροπία που περνάει από γενιά σε γενιά.
Με πολύ λίγα λόγια, αυτός είμαι εγώ. Ένα παιδί που όταν άρχισε να μιλάει, ρώτησε τον πατέρα του “μπαμπά τι είναι π**τ*νες και γιατί το φωνάζουν στο γήπεδο”, κατέληξα να αγαπώ την ομάδα της περιοχής μου.
Ιωνικός δεν έγινα ούτε για τις προκρίσεις ούτε για τις κατακτήσεις. Έγινα γιατί ο Ιωνικός αποτελεί κομμάτι της Νεάπολης και αντίστροφα η Νεάπολη κομμάτι του Ιωνικού.