Βαγγέλης Ζώτος 
Η εικόνα του οργανισμού συνολικά της Παναχαϊκής (κόσμος και ομάδα) σε κάνει να αναρωτιέσαι τι έχει φταίξει, δύο δεκαετίες τώρα, και ένα τέτοιο ποδοσφαιρικό μέγεθος λείπει από την Α’ Εθνική.
Ένας λαός που διψάει για διακρίσεις και μία ομάδα που παίζει στο μέγιστο. Μία σχέση αλληλοεκτίμησης ανάμεσα τους. Και ένα χειροκρότημα μετά από ήττα 3-0, σε ένα αποτέλεσμα που σχεδόν βάζει τέλος από τώρα στα όνειρα για άνοδο, απέναντι σε μία Κηφισιά που “πετάει φλόγες”.
Αυτή η συσπείρωση ίσως οφείλεται στο γεγονός πως για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια οι Αχαιοί δείχνουν έτοιμοι να κάνουν πρωταθλητισμό και να διεκδικήσουν πράγματα.
Όμως, σίγουρα οι χθεσινές εικόνες μετά το τέλος του αγώνα, είναι δεδομένα… το λιγότερο ασυνήθιστες για τα ελληνικά δρώμενα και ταυτόχρονα ζωτικής σημασίας για τη βιωσιμότητα του εναπομείναντα εγχώριου ρομαντισμού!
Μπράβο Παναχαϊκή. Μπράβο Παναχαϊκοί!