Πάνος Αποστολόπουλος 
Πως ένα περίεργο απόγευμα του Μαρτίου με τον παππού μου επέλεξα τον Αστέρα Τρίπολης αντί της ΑΕΚ.
Κάτοικος Τρίπολης από τότε που γεννήθηκα. Από τότε που ο Αστέρας ξεπρόβαλε από το πουθενά σαν αναδυόμενο άστρο, λίγους μόλις μήνες μετά την άνοδο του από τη Γ’ στη Β’ Εθνική. Καταλαβαίνετε, η τοπική κοινωνία δεν μπορούσε να αντιληφθεί απόλυτα τις δυνατότητες της ομάδας, αν και μέχρι τότε είχε υπάρξει μια κάποια ανταπόκριση.
Εμένα η οικογένειά μου ανέκαθεν ήταν ΑΕΚ. Νεογέννητο ακόμα, με έντυσαν με το κασκόλ της Ένωσης. Απο μικρό, βέβαια, ο παππούς μου προσπάθησε να με μυήσει στην ιδέα του Αστέρα. Ήταν εκείνος, άλλωστε, που με πήρε από το χέρι και με οδήγησε στο πρώτο ματς που είδα από κοντά, ένα περίεργο απόγευμα Μαρτίου. Αστέρας-Πανθρακικός 1-0 με γκολ στο 93′. Με τέτοια νίκη πως να μην αγαπήσω την ομάδα και το ποδόσφαιρο; Λίγες μέρες αργότερα έγινε και το «μπαμ», όταν ο Αστέρας νίκησε τον ΠΑΟΚ στον ημιτελικό Κυπέλλου.
Για μισή ώρα στεκόμουν στην άκρη του πεζοδρομίου της οδού “Γρηγορίου Λαμπράκη” και έβλεπα τους εκστασιασμένους φιλάθλους να διασχίζουν με τα αυτοκίνητα τον δρόμο, τις κόρνες να δημιουργούν μια χαοτική ατμόσφαιρα, σημαίες και κασκόλ να ανεμίζουν έξω από τα παράθυρα…
Αυτό ήταν. Αυτή ήταν η ομάδα. Κόντευα επτά χρονών αλλά τότε καταστάλαξα. Η συνέχεια της ιστορίας γνωστή. Τελικός στο ΟΑΚΑ και διάφορα τραγελαφικά. Εκείνη την περίοδο οι παίκτες της ομάδας ήταν σταρ στην πόλη. Έτυχε να γνωρίσω περισσότερο τον Σεμπάστιαν Μπαρτολίνι και, όπως αντιλαμβάνεστε, για ένα παιδί που αρχίζει να ασχολείται με το ποδόσφαιρο, η συναναστροφή με έναν αθλητή της αγαπημένης του ομάδας δεν μπορεί παρά να είναι κομβική.
Μπορεί εγώ να είχα συνειδητοποιήσει το μέγεθος του Αστέρα και να τον είχα επιλέξει, όμως ακόμη η επίδραση του περίγυρου ήταν φανερή. Όταν με ρωτούσαν “Τι ομάδα είσαι μικρέ;”, εγώ απαντούσα “Αστέρας και ΑΕΚ”. Έτσι είχα μάθει, πώς να το κάνουμε. Όποτε ο διάλογος συνοδευόταν και από το έξτρα ανόητο αστειάκι “Και από τις μεγάλες;”, δεν επέμενα για την ΑΕΚ, αλλά για τον Αστέρα, γεγονός που προμήνυε το μέλλον.
Εν τέλει στις απαντήσεις μου έμεινε μόνο ο Αστέρας. Αυτό συνέβη κάπου γύρω στο 2015 όταν η ΑΕΚ επανήλθε στη Σουπερλίγκ και αναγκάστηκα να επιλέξω μια από τις δύο ομάδες για να υποστηρίξω στα μεταξύ τους παιχνίδια. Σήμερα κάτι τέτοιο μπορεί να μοιάζει περίεργο, αλλά να υπενθυμίσω πως εκείνη την εποχή ο Αστέρας αγωνιζόταν στους ομίλους του Europa League και για έναν ολόκληρο γύρο διατηρούνταν στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας του πρωταθλήματος. Οπότε… SOLO ASTERAS!
Διαρκείας κάθε χρόνο, εκεί σε Ευρώπες, σε Κύπελλα, σε φιλικά, στις προπονήσεις. Πλέον λείπει η μαγεία της παιδικότητας, όμως η αγάπη παραμένει. Όσες άσχημες στιγμές κι αν έχω ζήσει δεν ξενερώνω. Αυτή είναι η ομάδα της καρδιάς μου.
ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ;
- Κάνε like στην Επίσκυρο στο Facebook
- Ακολούθησε την Επίσκυρο στο Instagram
- Ακολούθησε την Επίσκυρο στο Twitter
- Κάνε εγγραφή στο κανάλι της Επίσκυρου στο YouTube
- Ακολούθησε την Επίσκυρο στο TikTok