Δημήτρης Γούπος 
Επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη για την ιστορική ομάδα του Θερμαϊκού η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον σιδηρόδρομο!
Στις παρυφές της δυτικής εισόδου της Θεσσαλονίκης δίπλα στο λιμάνι, βρίσκεται το άλλοτε θέρετρο της πόλης, η συνοικία Μπεχτσινάρι, που έγινε γνωστή μέσα από το σχετικό τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη.
Αυτή η περιοχή στα νεότερα χρόνια έγινε γνωστή με το όνομα Παλαιά Σφαγεία, στην οποία υπάρχουν αρκετά εμβληματικά κτίρια (και κουφάρια κτιρίων) από το βιομηχανικό παρελθόν, αλλά και ο παλαιός σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης. Ως περιοχή είναι αραιοκατοικημένη ενώ ως άμεση συνέχεια της, μπορούν να θεωρηθούν οι διπλανές σε αυτή συνοικίες, όπως η συνοικία Χιρς (πρώην εβραϊκό γκέτο μεταξύ του νέου σιδηροδρομικού σταθμού και της οδού Αναγεννήσεως), η πολυπληθέστερη Ξηροκρήνη και και η περιοχή του Βαρδάρη.
Σε αυτή την τοποθεσία και συγκεκριμένα στις εγκαταστάσεις του παλαιού σιδηροδρομικού σταθμού ιδρύθηκε το 1925, από εργαζόμενους στον ΟΣΕ, ο Θερμαϊκός Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για μια από τις παλιότερες ομάδες της Θεσσαλονίκης καθώς και εκ των ιδρυτικών σωματείων της ΕΠΣ Μακεδονίας.
Τα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυση του αγωνιζόταν σε τοπικό επίπεδο μέχρι την περίοδο 1959-60 όταν αναδείχθηκε πρωταθλητής της πρώτης κατηγορίας και προβιβάστηκε στην Α’ Εθνική μέσω του πρώτου πρωταθλήματος της Β’ Εθνικής, το οποίο και άρχισε αμέσως μετά την λήξη των κατά τόπους πρωταθλημάτων. Έτσι ο Θερμαϊκός, όπως και άλλες ομάδες, βρέθηκαν τη χρονιά 1959-60, να λαμβάνουν μέρος σε δύο πρωταθλήματα. Αρχικά στην ΕΠΣΜ, που τελείωσε τον Φεβρουάριο και έναν μήνα αργότερα στη Β’ Εθνική. Στην Α’ Εθνική την περίοδο 1960 κατέλαβε την 15η θέση και υποβιβάστηκε. Επειδή ως ομάδα αποτελούσε εργατική ένωση (των σιδηροδρομικών) και είχε ομοιότητες με τις Λοκομοτίβ της Ανατολικής Ευρώπης, θα αντιμετωπιστεί εχθρικά από τους κρατικούς φορείς τόσο κατά την διάρκεια της δεκαετίας του ’60 όσο και κατά τη διάρκεια της Χούντας. Έκτοτε, θα έρθει η σταδιακή πτώση της ομάδας αρχικά στη Β’ και στη συνέχεια στη Γ’ Εθνική, και στις κατηγορίες του τοπικού πρωταθλήματος της ΕΠΣΜ. Πλέον αγωνίζεται στη δεύτερη κατηγορία της ΕΠΣ Μακεδονίας.
Το σκηνικό της παρακμής γύρω από την ομάδα συμπληρώνει και η κατάσταση του γηπέδου της, αλλά και της ευρύτερης περιοχής.
Παρά τις προοπτικές που προβλέπονται από τις υποσχέσεις ανάπτυξης που κατά καιρούς έχουν ακουστεί για την περιοχή, αυτή προς το παρόν παραμένει η “πίσω αυλή” της Θεσσαλονίκης, με τα σκουπίδια και τα μπάζα να κυριαρχούν, ενώ δεν λείπουν και οι παράνομες δραστηριότητες.
Το δε γήπεδο της ομάδας του Θερμαϊκού αποτελεί αθλητική εγκατάσταση μόνο κατ’ ευφημισμό, με την εικόνα του να παραπέμπει σε εγκατάλειψη.
Με δεδομένα ότι η πλατιά μάζα των διαβιούντων στη συγκεκριμένη περιοχή ανήκει στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, ενώ ανάμεσα τους βρίσκονται και αρκετοί μετανάστες, καθώς και ότι το ποδόσφαιρο είναι το κατεξοχήν “λαϊκό” άθλημα, η ύπαρξη μιας ισχυρής ομάδας – εκπροσώπου της περιοχής, θα μπορούσε να συμβάλει στην ενσωμάτωση τους στον κοινωνικό ιστό και εν τέλει στην ανάπτυξη της περιοχής, λειτουργώντας ως συνεκτικό στοιχείο μεταξύ των κατοίκων της.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στην ευρύτερη περιοχή δραστηριοποιείται και η η ομάδα του ΠΟ Ξηροκρήνης, στις ακαδημίες της οποίας συμμετέχουν και πολλά παιδιά μεταναστών. Ωστόσο η εν λόγω ομάδα δεν διαθέτει δικό της γήπεδο 11×11, γεγονός που σημαίνει αυτόματα ότι η βιωσιμότητα της ως αυτόνομος σύλλογος περιορίζεται. Πάγια πρόταση του συντάκτη του συγκεκριμένου κειμένου αποτελεί η συσπείρωση δυνάμεων των κατακερματισμένων ομάδων μιας περιοχής και η δημιουργία ισχυρών από κάθε άποψη αθλητικών συλλόγων με αξιοπρεπείς αθλητικές εγκαταστάσεις. Με αυτό τον τρόπο θα υπάρξει πραγματική ανάπτυξη του ελληνικού ποδοσφαίρου.
ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ;
- Κάνε like στην Επίσκυρο στο Facebook
- Ακολούθησε την Επίσκυρο στο Instagram
- Ακολούθησε την Επίσκυρο στο Twitter
- Κάνε εγγραφή στο κανάλι της Επίσκυρου στο YouTube
- Ακολούθησε την Επίσκυρο στο TikTok