Δημήτρης Φωτεινόπουλος 
Πολλές φορές στη ζωή μου στην ερώτηση “τι ομάδα είσαι;” η απάντηση “Απόλλων Σμύρνης” δεν ευχαριστεί τον κόσμο. Πάντα ακολουθεί το “Και από τις μεγάλες;”.
Το να ζω λίγα μέτρα από το γήπεδο της Ριζούπολης, πηγαίνοντας σχολείο (από Δημοτικό ως Λύκειο) στη γύρω περιοχή και πάλι να με κοιτάνε με περιέργεια για το τι ομάδα υποστηρίζω, ήταν η καθημερινότητα μου. Και μιλάμε για μία ομάδα που αγωνιζόταν και στην Α’ Εθνική. Ομάδα που γνώριζε ο κόσμος, αλλά τα παιδιά πάντα προτιμούσαν να υποστηρίξουν κάποια εκ των μεγάλων.
Δεν έγινα Απόλλωνας γιατί με έκανε κάποιος συγγενής. Μπορούμε να πούμε ότι Απόλλων έγινα τυχαία. Σε ηλικία 2 ετών μετακομίσαμε στη Λαμπρινή, διπλά στη Ριζούπολη και το ιστορικό γήπεδο. Σε ηλικία 6 ετών ο πατέρας μου με έγραψε στην ακαδημία μπάσκετ του Απόλλωνα Σμύρνης. Πριν από αυτό, είχα περάσματα από τάε κβο ντο και ποδόσφαιρο, αλλά το κλίμα τότε στα σωματεία (που δεν θα αναφέρω) δεν με τράβηξε. Αντιθέτως στον Απόλλωνα από παιδάκι ένιωσα κάτι το διαφορετικό, ένα κλίμα οικογένειας.
Ο πατέρας μού είναι Παναθηναϊκός, αλλά πάνω από όλα φίλαθλος, και δεν με «υποχρέωσε» να υποστηρίξω την ομάδα που στήριζε κι αυτός. Με πήγε σε αγώνες της Εθνικής (πρώτο μου ματς γενικά, το Ελλάδα 5-2 Λετονία) και σε μερικούς του Παναθηναϊκού (θυμάμαι στο παιδικό μου μυαλό τη φιέστα του νταμπλ του 2010 και το ματς του Champions League κόντρα στην Μπαρτσελόνα).
Ως μικρό παιδί φυσικά στήριζα και την ομάδα που έπαιζα, τον Απόλλωνα. Λόγω της δωρεάν εισόδου, επειδή ήμουν μέλος των ακαδημιών, από το 2009-2012 πήγαμε σε λίγα ματς με τον πατέρα μου σε Δ’, Γ’ και Β’ Εθνική. Αυτά που μου έχουν μείνει στο μυαλό, είναι το Απόλλων – Νεα Ιωνία που πήγαμε λόγω του τοπικού ντέρμπι (που είχαμε και στο μπάσκετ μέχρι και σε επίπεδο ακαδημιών) αλλά και το Απόλλων – Βύζας Μεγάρων για να δούμε και την ομάδα από τον τόπο της καταγωγής μου.
Η χρονιά που με έκανε να «ερωτευτώ» τον Απόλλωνα και την ιστορία του, ήταν η σεζόν 2013/14. Επιστροφή στην Α’ Εθνική μετά από 13 χρόνια. Τότε ως παιδάκι της 6ης δημοτικού διάβασα και μαγεύτηκα από την ιστορία του Σμυρναίου Απόλλωνα, αυτού του μεταναστευτικού συλλόγου. Και πραγματικά κόλλησα. Παρακαλούσα τον πατέρα μου να πηγαίνουμε σε κάθε εντός έδρας ματς. Τον έκανα και αυτόν Απολλωνιστή στην ουσία. Έφερα και φίλους μου στο γήπεδο που αγάπησαν το οικογενειακό κλίμα που παρουσίαζε η ομάδα σε κάθε εντός έδρας αγώνα της.
Στη συνέχεια δεν το “κούναγα” από το γήπεδο! Όσο μεγάλωνα, έχανα όλο και λιγότερα ματς, μέχρι που 14 ετών άρχισα ερασιτεχνικά την ενασχόλησή μου με την δημοσιογραφία και συνδύασα την αγάπη για τον αθλητισμό, για την αρθρογραφία και τον Απόλλωνα μαζί. Από το 2019 έχω δική μου προσωπική ιστοσελίδα (elafrataxiarxia.com) για τα νέα του Απόλλωνα. Μάλιστα, είναι η μόνη ιστοσελίδα για αποκλειστικά νέα της ομάδας της Ριζούπολης.
Από το 2019 με την βοήθεια ενός καλού μου φίλου άρχισα να πηγαίνω και στα μπουθ των δημοσιογράφων εντός και εκτός έδρας. Από τότε μάλιστα, έχω χάσει μόλις δύο εντός έδρας ματς του Απόλλωνα. Το ένα λόγω εξεταστικής και το άλλο λόγω ότι την ιδια ώρα ήμουν μέσα στο Old Trafford, το γήπεδο της άλλης μου μεγάλης αγάπης, της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Αρχές 2020, με τον covid φουλ στην ζωή μας, ξεκίνησα τις σπουδές μου στο Τμήμα Οργάνωσης και Διαχείρισης Αθλητισμού του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου στην Σπάρτη, με σκοπό να ασχοληθώ με την επιστήμη του αθλητισμού.
Μέσα του 2022, βρέθηκα στην οικογένεια της Επισκύρου, γιατί πίστεψα ότι θα ήταν μια καλή ευκαιρία να προωθήσω την αγνή μου αγάπη για το άθλημα και στον υπόλοιπο κόσμο.
Η περιπέτεια με τη δημοσιογραφία αλλά και τις σπουδές μου στον αθλητισμό δεν ξέρω που θα με φέρει. Αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι η απάντηση στο “τι ομάδα είσαι;” θα είναι πάντα “ΑΠΟΛΛΩΝ ΣΜΥΡΝΗΣ”!