A. Simes: «Οι φίλαθλοι με αγκάλιασαν όπως οι γονείς έναν γιο που επιστρέφει σπίτι»

112

Ο φίλαθλος της λεβαντίνικης κοινότητας της Σμύρνης, Άντριου Σιμς, μας μιλάει για τη σύνδεση του με τις ομάδες του Απόλλωνα και του Πανιωνίου.

Ο Άντριου Σιμς έχει πρωταγωνιστήσει κατά περιόδους στο ελληνικό ποδοσφαιρικό προσκήνιο, λόγω της αγάπης του για τις δύο ελληνικές ομάδες της μητέρας Σμύρνης, Απόλλωνα και Πανιώνιο. Το ρομαντικό πάθος του τον οδηγεί στο να ταξιδεύει στην Αθήνα ώστε να ζήσει την ατμόσφαιρα τω μεταξύ τους παιχνιδιών. Πάντα φέρνει μαζί και το ξεχωριστό πανό, το οποίο κρεμάει στις εξέδρες και γίνεται πόλος έλξης φωτογραφικών κλικς. Εμείς επικοινωνήσαμε μαζί του και μάθαμε πως ξεκίνησε αυτή η πρωτότυπη αγάπη, πως βλέπει το ελληνικό ποδόσφαιρο ως ξένος πολίτης και πολλά ακόμη σε μία συναισθηματική και πολύ ιδιαίτερη συνέντευξη!

Πρώτα απ ‘όλα, θα θέλαμε να μάθουμε, ποιος ακριβώς είναι ο Andrew Simes;

«Είμαι Λεβαντίνος, με την οικογένειά μου να ζει στη Σμύρνη από το 1815. Η πατρική μου πλευρά έφτασε εδώ από τη Βρετανία για να φτιάξει τους σιδηροδρόμους, ενώ οι πρόγονοι της μητέρας μου στάλθηκαν εδώ από την Ιταλία και τη Γαλλία ως διπλωμάτες. Οι γιαγιάδες και της μητέρας μου αλλά και του πατέρα μου ήταν Ελληνίδες Σμυρνιώτισσες. Παραμείναμε εδώ από τότε, ακόμη και κατά τη διάρκεια της Καταστροφής από τότε που είχαμε ευρωπαϊκά διαβατήρια. Γεννήθηκα στο Λονδίνο και τελείωσα τις σπουδές μου στο εξωτερικό, αλλά η Σμύρνη έχει μια μαγεία που πάντα σε καλεί πίσω, είτε είναι 1 έτος είτε 100 χρόνια. Γι’ αυτό μένω εδώ. Είμαι παντρεμένος με πρώην Ρουμάνα ποδοσφαιριστή και νυν προπονητή, με την οποία έχουμε αποκτήσει έναν γιο ενός έτους με το όνομα William Alexander ή Βασίλη Αλέξανδρο».

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξέρουν τι σημαίνει «Λεβαντίνος». Θα θέλατε να ορίσετε τι σημαίνει αυτό;

«Κατά τον 19ο αιώνα η Σμύρνη είχε πολύ μεγάλο εμπορικό δυναμικό και πολλοί Ιταλοί, Γάλλοι και Βρετανοί ήρθαν εδώ για να κάνουν επιχειρήσεις. Μερικοί από αυτούς τους ανθρώπους τελικά εγκαταστάθηκαν εδώ και το αποκάλεσαν σπίτι τους. Δια μέσου των αιώνων, οι Λεβαντίνοι έχουν αποκτήσει πολλές γλώσσες… Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Ελληνικά, Τουρκικά ομιλούνται συνήθως από αυτήν την κοινότητα. Μέχρι σήμερα έχουμε περίπου 800 Λεβαντίνους σε αυτή την πόλη των 5 εκατομμυρίων κατοίκων. Οι περισσότεροι από αυτούς εξακολουθούν να κρατούν σταθερά τις ρίζες και τη θρησκεία τους. Σε μια πιο χιουμοριστική νότα, λέω πάντα στους ανθρώπους ότι ο Λεβαντίνος είναι κάποιος που μιλάει ιταλικά ενώ τρώει, γαλλικά ενώ εργάζεται, αγγλικά ενώ συναναστρέφεται, τούρκικα όταν βρίσκεται στην αγορά και ελληνικά ενώ μαλώνει».

Πώς προέκυψε το ενδιαφέρον σας για τον Πανιώνιο και τον Απόλλωνα Σμύρνης;

«Ο προπαππούς μου έπαιζε στην πρώτη ποδοσφαιρική ομάδα της Σμύρνης. Μια βρετανική λεβαντίνικη ομάδα που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1880, μόλις 20 χρόνια μετά την ίδρυση του πρώτου συλλόγου στην Αγγλία. Ο παππούς μου είχε παίξει και αυτός σε κάποια συχνότητα. Έτσι, όπως τα περισσότερα νεαρά αγόρια, με ενδιέφερε το ποδόσφαιρο σε πολύ μικρή ηλικία αλλά και μέσω του φιλέλληνα πατέρα μου, γνώριζα καλά την ελληνική ιστορία. Όταν συνδυάζεις αυτά τα δύο μαζί, είναι αναπόφευκτο να συναντήσεις δύο ομάδες που έπαιζαν εδώ. Όπως θα καταλάβουν οι περισσότεροι, μια περιέργεια οδηγεί σε μια έρευνα που οδηγεί σε μια άλλη έρευνα και πριν το καταλάβεις, έχεις αφιερώσει ώρες, αν όχι μέρες, σε ένα θέμα καθώς σε έχει συνεπάρει».

Πόσα ντέρμπι ανάμεσα σε αυτές τις δύο ομάδες έχεις παρακολουθήσει ζωντανά, από κοντά; Κρατάτε επαφή και με τους δύο συλλόγους της Σμύρνης, αλλά κυρίως με τους οπαδούς του Πανιωνίου. Πώς αναπτύχθηκε και μεγάλωσε αυτή η σχέση με την πάροδο του χρόνου;

«Μετά από λίγη έρευνα, είχα χορτάσει και έκανα το ταξίδι στην Αθήνα για να δω έναν αγώνα του Πανιωνίου το 2011. Ήμουν ήσυχος επισκέπτης εκείνη τη μέρα και έμεινα μόνος ενώ “ανέπνεα” την ατμόσφαιρα. Συνέχισα να επιστρέφω κατά καιρούς, αλλά μετά παρευρέθηκα στο πρώτο μου ντέρμπι της Σμύρνης και πήρα μαζί μου ένα πανό που έγραφε: “Έρχομαι από τη Σμύρνη για να παρευρεθώ στο πραγματικό ντέρμπι της Σμύρνης και να χαιρετήσω τα αδέρφια μου”… Έμοιαζε σχεδόν σαν σημαία γιατί ο κόσμος μαζεύονταν γύρω του και με χαιρετούσαν. Στην αρχή δυσκολεύτηκα να καταλάβω πλήρως τι σήμαιναν οι επισκέψεις μου για αυτούς, απλώς και μόνο επειδή δεν είχα χάσει ποτέ ένα σπίτι. Ήταν πάντα πολύ συναισθηματικοί και με αγκάλιαζαν σαν να επέστρεφε ένας γιος στο σπίτι. Αλλά τελικά το κατάλαβα γιατί ένιωσα το συναίσθημα να διπλασιάζεται στα ντέρμπι της Σμύρνης γιατί και οι δύο ομάδες μοιράζονται αυτή την κοινή κληρονομιά. Έχουμε κρατήσει επαφή μέσω ομάδων μέσων κοινωνικής δικτύωσης και μηνυμάτων whatsapp. Έγινα σημείο επαφής όταν οι οπαδοί του Πανιωνίου επισκέπτονταν τη Σμύρνη και φροντίζαμε πάντα να βγαίνουμε μαζί για μια μπύρα ή δείπνο. Προσπαθώ να τους στέλνω φωτογραφίες από τη μητέρα Σμύρνη όσο πιο συχνά μπορώ. Στην τελευταία μου επίσκεψη, προσπάθησα να ανταποδώσω τη φιλοξενία σε όλους με μικρά μπρελόκ που κρατούσαν χώμα από τη Σμύρνη».

Έχετε μεγάλο ενδιαφέρον και για άλλες ομάδες της Μικράς Ασίας, που έχουν μετακινηθεί στα δυτικά παράλια του Αιγαίου;

«Γνωρίζω πολλές ελληνικές ομάδες από τη Μικρά Ασία, ωστόσο ένας άνθρωπος έχει μόνο μια πατρίδα και εκεί παραμένει η πίστη μου».

Υποστηρίζετε κάποιον σύλλογο από το τουρκικό πρωτάθλημα;

«Υπήρξα δια βίου υποστηρικτής της Beşiktaş στην Κωνσταντινούπολη και πριν από περίπου 10 χρόνια έγινα μέλος του συμβουλίου του συλλόγου. Έχουμε εκλογές αυτό το Σαββατοκύριακο (αυτό που μας πέρασε) για να επιλέξουμε νέο πρόεδρο και θα είμαι εκεί για να ψηφίσω. Η Μπεσίκτας έχει πολλές κοινωνικές και πολιτικές ομοιότητες με τις ομάδες μου στη Σμύρνη. Αλλά συχνά παρακολουθώ αγώνες της σμυρνεϊκής ομάδας Altay για να τιμήσω τα πνεύματα του παππού μου».

Επίσης, υποστηρίζετε κάποιον σύλλογο από το Ηνωμένο Βασίλειο;

«Γεννήθηκα σε έναν κύκλο της Άρσεναλ στο Λονδίνο και άνοιξα πρώτα τα μάτια μου με αυτήν την ομάδα. Είμαι μέλος του συλλόγου και έχω ταξιδέψει σε όλη την Ευρώπη τόσο για την Άρσεναλ όσο και για την Μπεσίκτας».

Είναι αυτή η σχέση μια ακόμη απόδειξη ότι το ποδόσφαιρο ενώνει τους ανθρώπους και θα μπορούσε να συνδέσει δύο χώρες παρά το παρελθόν τους, όπως οι Έλληνες και οι Τούρκοι;

«Το ποδόσφαιρο είναι δηλητήριο. Όπως κάθε δηλητήριο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κακό ή για καλό ως αντίδοτο. Ως φοιτητής της πολιτικής, αλλά χωρίς να μπαίνω σε πολύ ευαίσθητες λεπτομέρειες, μπορώ να δω τεράστιες δυνατότητες στο ποδόσφαιρο. Ίσως δεν χρειάζεται να κολλήσουμε τα σπασμένα κομμάτια, είναι μαρτυρίες της ιστορίας. Αλλά αντίθετα μπορούμε να τροποποιήσουμε τις ρωγμές για να αποτρέψουμε μια μόνιμη διάσπαση».

Πιστεύω ότι έχετε ήδη δει φωτογραφίες για μείζονα κρούσματα χουλιγκανισμού γύρω από αγώνες ελληνικού ποδοσφαίρου, που οδηγούν σε σοβαρά τραυματίες, ακόμη και νεκρούς οπαδούς. Ως ξένος πολίτης πως σας φαίνονται αυτές οι εικόνες, ποιες πιστεύετε ότι είναι οι ρίζες αυτού του ζητήματος και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί;

«Ταξιδεύω για το ποδόσφαιρο εδώ και 25 χρόνια και δυστυχώς γνωρίζω πολύ καλά τον χουλιγκανισμό. Οι ψυχολόγοι λένε ότι είναι ένα φαινόμενο που εμφανίζεται σε περιόδους που δεν υπάρχει πόλεμος. Λένε ότι οι άνδρες πρέπει να ξεφορτωθούν το άγχος και το στρες τους. Αλλά αυτό που έχω δει με τους οπαδούς του Απόλλωνα και του Πανιωνίου να συγχαίρουν ο ένας τον άλλον στα ντέρμπι μου δίνει ελπίδα. Δεν χρειάζεται να σπιλώσεις μια άλλη ομάδα για να μπορέσεις να αγαπήσεις τη δική σου. Είναι πολύ πιθανό να αγαπήσεις την ομάδα σου ενώ καλωσορίζεις μια άλλη».

Θα θέλατε να στείλετε κάποιο μήνυμα στους αναγνώστες μας, για τον αθλητισμό γενικότερα και ειδικότερα για το ποδόσφαιρο;

«Δυστυχώς το ποδόσφαιρο σήμερα έχει γίνει υπερβολικά εμπορευματοποιημένο και χάνει την αθωότητά του. Αλλά όπου μπορείτε να βρείτε οπαδούς που αγαπούν την ομάδα τους ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, θα βρείτε καλούς ανθρώπους. Περιβάλλετε τον εαυτό σας με αυτούς τους ανθρώπους. Ταξιδεύω από άλλη χώρα μόνο και μόνο για να είμαι μαζί τους τις μέρες του ντέρμπι της Σμύρνης. Θα πρέπει να είναι πιο εύκολο για όσους από εσάς είστε εκεί. Ελπίζω να σας συναντήσω ξανά τον Μάρτιο του 2024».

Thank you Andrew! Best Regards! Σε ευχαριστούμε Άντριου! Τις καλύτερες ευχές μας!