Βαγγέλης Ζώτος 
Δύο αλληλένδετες έννοιες και πλήρως συνυφασμένες με την ύπαρξη κάθε έμβιου οργανισμού, έρχονται να μας δώσουν το καλύτερο μάθημα, απέναντι στα πάθη και τα μίση της ατελούς ανθρώπινης φύσεως.
Σε μία πόλη που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει παγκοσμίως γνωστή για εντελώς λάθος λόγους, υπάρχουν φυσιογνωμίες που έγραψαν και συνεχίζουν να γράφουν τη δική τους ιστορία!
Η Θεσσαλονίκη μέτρησε τρεις απώλειες σημαντικών προσώπων από τον χώρο του αθλητισμού την τελευταία εβδομάδα, αλλά μπορεί να είναι υπερήφανη για τις σπουδαίες προσωπικότητες που “γέννησε”.
Πρώτος χρονικά, έφυγε ο Σόλων Υψηλάντης, δρομέας μεγάλων αποστάσεων στο τμήμα στίβου του Άρη και αργότερα φροντιστής του ποδοσφαιρικού τμήματος. Ένας πιστός φίλαθλος και “στρατιώτης” (με τη σωστή χρήση του όρου)!
Δεύτερος διαδοχικά έφυγε ο Σταύρος Σαράφης, ο λεγόμενος “Καίσαρας” του ΠΑΟΚ. Ένας τεράστιος ποδοσφαιριστής, που έγραψε ανεξίτηλα το όνομα του στην ιστορία της ομάδος του, με πληθώρα επιτευγμάτων να το συνοδεύουν.
Χθες, η τρίτη και πιο οδυνηρή απώλεια λόγω του μικρού της ηλικίας, ήταν ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης. Δις ασημένιος ολυμπιονίκης στο τάε κβον ντο, και ένθερμος φίλαθλος του Άρη. Φρόντισε να στείλει μήνυμα αλληλεγγύης και φροντίδας για τον πλησίον, ακόμη και από την τελευταία του δημοσίευση.
Καθένας τους, άφησε παρακαταθήκη την προσφορά του στην ομάδα, τον αθλητισμό και την κοινωνία συνολικότερα. Μα κυρίως, συμπτωματικά λόγω της χρονικής συγκυρίας του ταξιδιού τους, άφησαν ένα υποβοσκούμενο μήνυμα κοινωνικής ενότητας σε μία εσφαλμένα διχασμένη πόλη.
Ποιο ήταν αυτό; Το προφανές. Στον θάνατο (άρα και στη ζωή που είναι αλληλένδετα στοιχεία) δεν υπάρχουν χρώματα και αντιπάθειες.
Όλοι οι σύλλογοι της χώρας έσπευσαν και στις τρεις περιπτώσεις να ευχηθούν “καλό ταξίδι” στους εκλιπόντες. Δείγμα της πανανθρώπινης ενότητας με την οποία οφείλουμε να πορευόμαστε και στις δύο περιπτώσεις.
Φυσικά, ακόμη και οι πιο συγκινητικές λέξεις δεν μπορούν να αγγίξουν διάφορους ανάλγητους ανθρώπους, που δεν αναγνωρίζουν τη σημασία της κοινωνικής αλληλεγγύης και της συμπόνοιας.
Ίσως προτιμούν να αγνοούν το γεγονός πως πέραν των επιφανειακών παθών, έχουμε κοινό πεπρωμένο, και επιλέγουν τη διχόνοια και το διχασμό σε “στρατόπεδα” (η λάθος χρήση του όρου), προς εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων.
Ας κρατήσουμε όμως την εν λόγω συγκυρία ως αφορμή για να αναρωτηθούμε τι είναι αυτό που ενώνει, και τι εκείνο που διχάζει τις κοινωνίες. Κι αυτό το στοιχείο δεν ήταν ποτέ ο αθλητισμός.
Στην πραγματική φύση των αθλητικών ιδεωδών υποκλίνονται και ο θάνατος και η ζωή.
ΥΓ. Μπορούμε να συγκρίνουμε τα υλικά τρόπαια των συλλόγων μας, αλλά οι αληθινές αθλητικές και κοινωνικές αξίες οποιουδήποτε συλλόγου είναι ασύγκριτες.
Για τα ήθη και τις αξίες τέτοιων ανθρώπων να είμαστε περήφανοι. Και ενωμένοι. Συμφιλιωμένοι στον θάνατο και προπάντων στη ζωή.