Επίσκυρος 
Το 1971 στα προημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει την κραταιά τότε Έβερτον. Το 1-1 στο πρώτο σκέλος του γύρου μέσα στο Γκούντισον Παρκ άφηνε ανοιχτά διάπλατο τον δρόμο για την πρόκριση που περνούσε από το δεύτερο παιχνίδι της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Έτσι και έγινε. Το παιχνίδι κρίθηκε στη δύναμη και το 0-0 που έμεινε μέχρι το τέλος, έδωσε στους “πράσινους” τη μεγαλειώδη πρόκριση, χάρη στο εκτός έδρας γκολ.
Αυτό που μένει ανεξίτηλο μέχρι σήμερα είναι η ατμόσφαιρα από εκείνη την ημέρα. Το ματς κόντρα στην Έβερτον ίσως αποτελεί τη μεγαλύτερη στιγμή γιορτής που έζησε το γήπεδο “Απόστολος Νικολαΐδης”, περισσότερο και από το 3-0 κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα.
Ως νεότερος σε ηλικία, θέλησα να ρωτήσω τον παππού μου πως έζησε εκείνο το παιχνίδι. Μαζί με έναν φίλο του, που όπως μου τόνισε δύο φορές δεν βρίσκεται πια εν ζωή, κάθισαν στις εξέδρες από τη μεριά της Λεωφόρου. Οι αναμνήσεις λόγω της μεγάλης ηλικίας είναι θολές. Μου ψέλλισε τρία ονόματα. Αντωνιάδης, Δομάζος, Φυλακούρης.
Όταν τον ρώτησα για την ατμόσφαιρα και αν ακολούθησε τον κόσμο που συγκεντρώθηκε στην Πλατεία Ομονοίας, μου απάντησε πως επικρατούσε παροξυσμός μετά το τέλος του αγώνα και ένα εκκωφαντικό βουητό, σαν συνεχόμενες άναρχες κραυγές και ότι δεν ακολούθησε στην Ομόνοια.
Αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο όμως είναι το εξής. Με τον παππού μου δεν μιλάμε πολύ για τα αθλητικά καθώς έχει σταματήσει να παρακολουθεί ποδοσφαιρο από τα μέσα της δεκαετίας του 80′ όταν μπήκε “για τα καλά” ο χουλιγκανισμός στη ζωή μας. Όμως, ακόμη και πριν τη σημερινή μας επικοινωνία για το εν λόγω παιχνίδι, σε μια τυχαία συζήτηση πριν 5 περίπου χρόνια, μου είχε αναφέρει αυτό το ματς κόντρα στην Έβερτον ως την σημαντικότερη “πράσινη” ανάμνηση του!
Κάτι που με οδηγεί στο συμπέρασμα, πως το παιχνίδι Παναθηναϊκός Έβερτον θα είναι μάλλον εξίσου χαραγμένο στους περισσότερους φίλους του Παναθηναϊκού αυτής της εποχής. Διότι το ματς κόντρα στους Άγγλους, ήταν η αρχή της πίστης στο όνειρο. Της πίστης πως μπορεί πράγματι αυτή η ομάδα να πάει μέχρι το τέλος. Όπως και πήγε!