Βαγγέλης Ζώτος 
Αποφασίσαμε να καθιερώσουμε την παρούσα στήλη, με συνεντεύξεις από πρόσωπα εντός των ομάδων, όπως έγινε την πρώτη φορά με το φίλαθλο του Διαγόρα. Σήμερα, θα γνωρίσουμε το Αιγάλεω, μέσα από τα μάτια ενός ρεπόρτερ του, φιλάθλου και πρώην ποδοσφαιριστή στις μικρότερες ηλικιακές τάξεις, τον κύριο Γρηγόρη Καρυώτη, τον οποίο φυσικά οφείλουμε να ευχαριστήσουμε για τη μεγάλη βοήθεια του!
Α.Ο. Αιγάλεω: Ένα τεράστιο όνομα. Μία περιοχή ποδοσφαιρομάνα, όσο λίγες.
Ένα από τα παλαιότερα σωματεία της χώρας. Ιδρύθηκε το 1931 και έλαβε τον 129ο αριθμό μητρώου στην ΕΠΟ.
Έχει αγωνιστεί 23 φορές στην Α’ Εθνική, ενώ έχει καταγράψει και 1 παρουσία στο Κύπελλο UEFA.
Τα τελευταία χρόνια διανύει, όπως πολλές ομάδες, πτωτική πορεία.
Αποφασίσαμε, λοιπόν, να έρθουμε σε επαφή με φίλο της ομάδας και βρήκαμε τον κύριο Γρηγόρη Καρυώτη, με σκοπό να μας σκιαγραφήσει την ιστορία και την ψυχοσύνθεση του συλλόγου!
Στην μακρόχρονη ιστορία του Α.Ο. Αιγάλεω, ποιες θεωρείτε πως είναι οι σημαντικότερες στιγμές;
«Το πιο σημαντικό γεγονός είναι σίγουρα οι δύο αναμετρήσεις με την Γκένσλερ στα προκριματικά του Κυπέλλου UEFA. Ειδικά η πρόκριση μέσα στη Τουρκία με σκορ 1-1, έχοντας προηγηθεί η νίκη στη Ριζούπολη με 1-0, με τον Γιώργο Μπάρκογλου να είναι ο σκόρερ και στις δύο αναμετρήσεις. Εξίσου σημαντικό, όμως, είναι και το 2-2 στους ομίλους με τη Λάτσιο στο “Γεώργιος Καμάρας”».
Θέλετε να μοιραστείτε με τον κόσμο, κάποια ιστορία που δεν έχει δει το “φως της δημοσιότητας” μέχρι τώρα;
«Σίγουρα οι ιστορίες είναι πολλές. Υπάρχουν μυστικά που δε γνωρίζει όλος ο κόσμος της ομάδας και αφορούν μελανά σημεία της ιστορίας της».
Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε να επιλέξετε να υποστηρίξετε το Αιγάλεω;
«Το Αιγάλεω πέρασε στο DNA κληρονομικά απ’ τον πατέρα μου Θανάση Καρυώτη, ο οποίος έχει παρακολουθήσει και στηρίξει από μικρό παιδί με κάθε δυνατό τρόπο το Σίτυ, από τα αλώνια στα… σαλόνια και πάλι πίσω. Μάλιστα, όνειρό μου ήταν να φορέσω αυτή τη βαριά φανέλα και να συμβάλω στην επιστροφή της ομάδας εκεί που ανήκει. Μπορεί να μην τα κατάφερα, αλλά είμαι δίπλα της χρόνια τώρα ως φίλαθλος και ως δημοσιογράφος, διατηρώντας και σελίδα ενημέρωσης για τον κόσμο της ομάδας».
Πώς ήταν η παρουσία των φιλάθλων στο “Σταύρος Μαυροθαλασσίτης” παλαιότερα και πώς τώρα;
«Σίγουρα παλαιότερα το ποσοστό του κόσμου που ήταν δίπλα στο Αιγάλεω, ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερο σε σχέση με τους τωρινούς καιρούς… Έχοντας χαθεί σήμερα ο ρομαντισμός, τα νέα παιδιά θαμπώνονται απ’ την αίγλη των Big-4 της Superleague 1, και πλέον είναι πολύ λίγοι αυτοί που θα βρεθούν δίπλα στους αυθεντικούς (και μόνο) παλιούς Αιγαλιώτες. Αλλά ακόμη και αν συμμετέχουν, πάλι θα υποστηρίζουν κι άλλη ομάδα ταυτόχρονα»…
Τι σημαίνει για εσάς το Αιγάλεω;
«ΑΙΓΑΛΕΩ για μένα σημαίνει:
ΠΑΘΟΣ, ΕΜΜΟΝH, ΑΓΑΠΗ-ΚΑΨΟΥΡΑ & ΑΠΩΘΗΜΕΝΟ»!!!
Μπορείτε να μας πείτε ένα αστείο σκηνικό που αναπολείτε από την παρουσία σας στα γήπεδα, υπό οποιοδήποτε ρόλο σας;
«Ένα αστείο σκηνικό!? Παίζουμε μπαράζ ανόδου με το Χαραυγιακό στη Ριζούπολη (εν τέλει κιόλας κερδίσαμε και ανεβήκαμε από τη Γ’ στη Β’ Εθνική), “ντάλα” ο ήλιος, “σκάει ο τζίτζικας” που λένε… Εμείς πριν την αναμέτρηση (εγώ, ο πατέρας μου, ο σημερινός Δήμαρχος του Αιγάλεω, κύριος Γιάννης Γκίκας, και άλλος ένας καλός φίλος μας), έχουμε πάει πριν το ματς κι έχουμε φάει γουρουνοπούλα “τίγκα” στο αλάτι… Έχουμε φυσικά ξεχάσει να πάρουμε νερό… Ταυτόχρονα, οι πιτσιρικάδες των οργανωμένων μας, έχουν κλέψει το νερουλά απ’ έξω και εκείνος μπαίνει μέσα και φωνάζει “Οποίος θέλει νερό, 2€ το μπουκαλάκι! Μ@…κες με γ@…τε.!”. Να γελάς, να κλαίς και να δίψας μαζί»!
Μια ανάμνηση που θα θέλατε να μοιραστείτε με τους νεότερους;
«Το 2007 με αντίπαλο τον Ηρακλή, τη μέρα που το Αιγάλεω χαιρέτησε τη Superleague. Ήμουν στη Θύρα 12, αγκαλιά με το συγχωρεμένο τον ξάδερφο μου, με έναν ακόμη κολλητό φίλο και τα ξαδέρφια του, και κλαίγαμε αγκαλιά στην εξέδρα γιατί δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε.
Και μία ακόμη. Εγώ, ο πατέρας μου και ο ξάδερφος μου, σε παιχνίδι Superleague πάλι, όμως το 2005, Αιγάλεω-Ξάνθη. Χάνουμε στο ημίχρονο 0-2. Μπαίνει μέσα το Αιγάλεω και με “μπαλάρα” το κάνει 2-2! Λίγα δευτερόλεπτα πριν το τέλος της αναμέτρησης, η Ξάνθη έχει κερδίσει κόρνερ και έχει ανέβει κι ο τερματοφύλακας της ο Μπιζανόφσκι. Γίνεται η εκτέλεση και η μπάλα καταλήγει στο πόδι του Μπάρκογλου, πλασάρει, και εκείνη φεύγει με τεράστια ταχύτητα συρτά, διασχίζει όλο το γήπεδο, με τον Μπιζανόφσκι να τρέχει από πίσω της και να μην τη φτάνει… Τελικά η μπάλα κατέληξε στα δίχτυα, στο 90’+3′ το Αιγάλεω κερδίζει το ματς και μία ολόκληρη εξέδρα ενώ αποχωρούσε, γυρίζει μέσα και πανηγυρίζει… μαζί κι εμείς»!
Πως αντιμετωπίζετε ως φίλαθλος, και πατέρας, τις καταστάσεις βίας που τυραννούν το ελληνικό ποδόσφαιρο για δεκαετίες;
«Ότι και να πω, δυστυχώς ξέρω πως δύσκολα θα πιάσει τόπο… Σήμερα στην Ελλάδα του 2022, οι καταστάσεις εξακολουθούν να είναι άγριες, π.χ.στη περίπτωση του φίλου του Άρη στη Θεσσαλονίκη, Άλκη Καμπανού. Αντί να παραδειγματίζονται τα νέα παιδιά, κάνουν όλο και χειρότερες πράξεις. Δυστυχώς, έχει χαθεί το φίλαθλο πνεύμα και πλέον υπάρχει μόνο ο οπαδισμός και μάλιστα ο ακραίος… Το μόνο που έχω να πω και θα αναφερθώ στις πιο παλιές γενιές, είναι:
Μάθετε στα παιδιά σας να αγαπούν τον αθλητισμό αγνά και κάντε τα φιλάθλους, όχι οπαδούς… Αυτές οι δύο λέξεις μπορεί σήμερα να θεωρούνται συνώνυμες, αλλά πιστέψτε με, απέχουν κατά πολύ η μία απ’ την άλλη»!
91 ΧΡΟΝΙΑ ΑΙΓΑΛΕΩ