Δημήτρης Γούπος 
Ελπιδοφόρα ήταν η εικόνα το μεσημέρι της Κυριακής στη Θεσσαλονίκη, με το συνήθως “κρύο” Καυταντζόγλειο να αποκτά στοιχεία αληθινής έδρας.
Στην αναμέτρηση του Ηρακλή με την ΑΕΛ για τα playoffs του Βορείου Ομίλου της SL2 παρακολουθήσαμε ελπιδοφόρες εικόνες. Παρά ταύτα και επ’ αφορμή των έριδων μεταξύ των παραγόντων και των φιλάθλων των δύο ομάδων, άπαντες οφείλουν να κατανοήσουν ότι ο “εχθρός” δεν βρίσκεται ανάμεσα τους. Στη φετινή θέση της ΑΕΛ, κατά τα προηγούμενα έτη βρέθηκε και ο Πανσερραϊκός και η Βέροια, αλλά και αρκετές ακόμα ομάδες.
Συγκεκριμένα ο “εχθρός” είναι κοινός και έγκειται στις ίδιες τις διοργανώτριες αρχές του ελληνικού ποδοσφαίρου, που επιτρέπουν τη μεταβολή της SL1 σε τουρνουά 14 ομάδων και πρακτικά “κλειστή λίγκα”, καθώς επί σειρά πολλών ετών από την SL2 προβιβάζονται στην καλύτερη των περιπτώσεων δύο ομάδες. Γεγονός που λειτουργεί αποτρεπτικά για επιχειρηματίες της περιφέρειας να επενδύσουν στις ομάδες της περιοχής τους, καθώς, η δυνατότητα κέρδους στην επένδυση τους είναι εξαρχής περιορισμένη. Παράλληλα, εξαιτίας αυτού, οι φίλαθλοι αποθαρρύνονται από το να στηρίξουν τις ομάδες τους, καθώς οι περιορισμένες δυνατότητες αγωνιστικής διάκρισης οδηγούν σε σειρά “χαμένων ετών”, με συνέπεια εκείνες να αγωνίζονται συχνά μεταξύ “συγγενών και φίλων”.
Αυτά έχουν ως αποτέλεσμα οι ομάδες που βρίσκονται τόσο στην δεύτερη, όσο και στην τρίτη Εθνική Κατηγορία να θεωρούνται από πολλούς, αν όχι και από τις ίδιες, ότι αποτελούν τα “αποπαίδια” ή ακόμα χειρότερα τα “σκουπίδια” του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μια κρίση η οποία δυστυχώς πρακτικά δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, καθώς εξαιτίας του περιορισμένου αριθμού ομάδων που προβιβάζονται, τόσο από το δευτέρο στο πρώτο, όσο και από το τρίτο στο δεύτερο επίπεδο του εγχώριου συστήματος διεξαγωγής ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων, υπάρχουν δυσμενείς συνέπειες τόσο στις αθλητικές υποδομές, όπου στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι των 90s, όσο και γενικότερα στην ανάπτυξη του ίδιου του αθλήματος.
Συνεπώς οι διοργανώτριες αρχές του ελληνικού ποδοσφαίρου επιτυγχάνουν αντί για την θρυλούμενη ανάπτυξη του “προϊόντος” την υποβάθμιση του. Μάλιστα, το πρόβλημα επιτείνει και η προ ετών, σχεδόν “πραξικοπηματική” κατάργηση της Δ΄ Εθνικής Κατηγορίας, δηλαδή του τέταρτου επιπέδου του εν Ελλάδι ποδοσφαίρου, καθώς μοιραία όσες ομάδες δεν χωρούν στη Γ’ Εθνική Κατηγορία, υποβιβάζονται στον αναχρονιστικό θεσμό των διαρκώς απαξιούμενων και ορισμένων εξ αυτών υπό αυτοκατάργηση ΕΠΣ.
Εν κατακλείδι, η ΕΠΟ και οι υπόλοιπές διοργανώτριες αρχές και φορείς του ελληνικού ποδοσφαίρου οφείλουν να αναδιαρθρώσουν συνολικά το εθνικό σύστημα ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων, δημιουργώντας στιβαρές Εθνικές Κατηγορίες, με δομή πρωταθλήματος και όχι τουρνουά. Ειδικότερα, ενδεικτικά προτείνεται η ύπαρξη σε αυτό σταθερά έξι επιπέδων, δύο εθνικών επαγγελματικών πρωταθλημάτων (SL1 και SL2 από 18 ομάδες στην κάθε μια, με μεταξύ τους υποβιβασμό και αντίστοιχα προβιβασμό τεσσάρων), μιας ημιεπαγγελματικής Γ’ Εθνικής Κατηγορίας με τέσσερις ομίλους των 16 ομάδων, η επανασύσταση της Δ’ Εθνικής Κατηγορίας ως εθνικό περιφερειακό πρωτάθλημα με 10 ομίλους των 16 ομάδων, καθώς και δύο επιπέδων τοπικών πρωταθλημάτων με τις ανάλογες συγχωνεύσεις των υπαρχόντων ΕΠΣ.
ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ;
- Κάνε like στην Επίσκυρο στο Facebook
- Ακολούθησε την Επίσκυρο στο Instagram
- Ακολούθησε την Επίσκυρο στο Twitter
- Κάνε εγγραφή στο κανάλι της Επίσκυρου στο YouTube
- Ακολούθησε την Επίσκυρο στο TikTok