Επίσκυρος 
Το πολυπόθητο γήπεδο-έδρα κατασκευάσθηκε, άνοιξε τις πύλες του και σίγουρα πλέον αποτελεί “τόπο βασανιστηρίων” για τους αντιπάλους.
Όμως, αυτό που κατά την ταπεινή μου άποψη κάνει τη διαφορά, είναι το γεγονός πως η ΑΕΚ επιτέλους απαρτίζεται από παίχτες που βάζουν το “εμείς” πάνω από το “εγώ”.
Ξέραμε πως ο Αραούχο “καταπίνει” χιλιόμετρα σε όλο το πλάτος του αγωνιστικού χώρου. Γνωρίσαμε πρόσφατα και τους Πινέδα και Ελίασον να γυρίζουν ως μπακ να καλύψουν τους κενούς χώρους. Αλλά το τάκλιν αυτοθυσίας του Σουηδού μεσοεπιθετικού σε μία αντεπίθεση του Ολυμπιακού στο δεύτερο ημίχρονο, όσες φορές και να το δεις, δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς στο πάθος του!
Άλλωστε για τον παικταρά-διαμάντι-εξτρέμ που ακούει στο όνομα Ελίασον έχουμε αναφερθεί σε άλλο άρθρο πριν καιρό.
Σήμερα οφείλουμε να επικεντρωθούμε στον έτερο παίκτη-βαρόμετρο στην αλλαγή της φετινής μας νοοτροπίας. Τον Μιγιάτ Γκατσίνοβιτς!
Ο Σέρβος μέσος είναι ο ορισμός του “ένα κέντρο μόνος μου”. Φυσικά συμπληρώνεται από αντίστοιχου επιπέδου παίκτες, όπως ο “σκύλος” Σιμάνσκι, ο Γαλανόπουλος, ο χθεσινός παθιασμένος Μάνταλος, ο Γιόνσον κλπ.
Όμως, η νοοτροπία που αναφέρθηκε νωρίτερα, του “εμείς” υπεράνω του “εγώ” συνοψίζεται σε αυτό το πρόσωπο.
Και φυσικά, η κίνηση να παρηγορήσει τον Σαμασέχου στο αυτογκόλ του Ολυμπιακού, στο 27ο λεπτό της πρώτης εκ των δύο αναμετρήσεων της ημιτελικής φάσης του κυπέλλου, χωρίς δηλαδή να έχει κριθεί τίποτα στην έκβαση του αποτελέσματος, απέναντι σε τόσο μεγάλο αντίπαλο, στο πρώτο εντός έδρας ντέρμπι στο νέο γήπεδο, δείχνει πως όχι απλά είναι μεγάλος παίκτης, αλλά και ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ χαρακτήρας!
Μπράβο Μιγιάτ! Μπράβο ΑΕΚ!